اگر

می شد

صدا

را

دید

چه گل هایی

چه گل هایی

که از باغ صدای تو

به

هر

آواز

می شد

چید

اگر می شد صدا را دید

‌خواهم به فدای دلت ای يار بميرم

صد جام شراب خورده خمار بميرم

از جام لبت نوش کنم جرعه نابی

درمستی اين بوسه دو صد بار بميرم

در خانه خود گر ندهی بازجوابم

يک بار ترا بينم و صد بار بميرم

چشمان من و خانه ی دل جمله فدايت

ازمستی عشقت دو سه صد بار بميرم

درمکتب عشق تو بياموزم من ساده دلی را

بنما رخ و بگذار که با خاطر بيدار بميرم

سراغ من را از چشم هایت بگیر

همه چیز؛ زیر سر آنهاست

بپرس ؛

چه دیدند در من که تورا

تا بی نهایت؛ خواستنی کرده اند برای دلم!

حواسم پرتِ چشمهایت بود

دلم را ربود

و گذاشت میانِ پلکهایش

و مرا به اسارت برده است

فدایِ خنده هایت

حالا که ربوده ای

مراقبش باش

پس دادنش

پیشکش...

مستانه مستم می کنی، دل را ز دستم می کنی

گه باده نوشم ای صنم،گه می پرستم می کنی

در سوزو تابم می کنی، هردم خرابم می کنی

گه می نوازی ماه من،گاهی زهستم می کنی

حیران شدم در کار تو،درمانده از رفتار تو

هم می گشایی پای را،هم قفل و بستم می کنی

با من نگویی چیستی، اهل کجا یا کیستی؟

گاهی بلندم می کنی، گاهی تو پستم می کنی

آتش زدی کاشانه را،بردی دل دیوانه را

هم شاد شادم ای صنم،هم غم پرستم می کنی

بگرفته ای جان مرا،کردی به زندانت مرا

می بخشیم عالم به من، گه ورشکستم می کنی

دل را به زاری می بری،اندرخماری می بری

خوبم که آزردی مرا،آنگه تو مستم می کنی!

شربتی تلختر از زهر فراقت باید

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا